نهم ذیحجه روز عرفه است؛ روز دعا و نیایش.
آسمان دلها ابری شده و تنها باران اشک نیایش است که شکوفه های دل را وا می کند. و عرفات، میزبان نگین سلیمانیِ هستی، حضرت اباعبدالله الحسین(ع) است که حج نیمه تمام خود را در این صحرا با نیایش کامل میکند؛ دعا میخواند و اشک می ریزد و صحرا، دل نگران کاروانیانی است که آن جا بیتوته کرده اند و راه کربلا را در پیش می گیرند.
عرفه با عاشورا آشناست و هر دوی آنها صدای مناجات حسین (ع) را در دل خود زنده نگه داشته اند.
و حالا دل در جوشش ناب عرفه، وضو می گیرد و در صحرای تفتیده عرفات، جاری می شود. آن جا که ایوان هزار نقش خداشناسی است. لب ها ترّنم با طراوت دعا به خود گرفته و چشم ها امان خود را از بارش توبه، از دست داده اند. دل بی قرار روح عرفات، حضرت اباعبدالله الحسین(ع) شده است.
پنجره باران خورده چشم ها از ضریح اجابت، تصویر می دهد و این صحرای عرفات است که با کلمات روحبخش دعای امام حسین(ع) و اشک عاشقان او، بر دامن خود اجابت را نقش می کند. با پای اشک، از جاده های دل عبور می کنیم و دستان محبت را به دامات قرب رسانده، دیده را شراب نور می نوشانیم. به قبله حضور رو کرده، روح نیازمند خود را به طواف رحمت و غفران الهی در می آوریم. با دل های مقیم سرزمین اشک و زمزمه ها، عرفات هم نوا شده، با کبوترهای سفیدپوش مُحرم، که با خاک عرفات تیمم می کنند، به درگاهش توبه می کنیم. اشک و زمزمه ما را نیز بپذیر، ای خدای عرفه!
اى مهربانترین مهربانان، و اى رحیم تر کسى که طالبان رحمت شب و روز آهنگ او کنند، و اى مهربانتر کسى که آمرزش طلبان گرد او گردند، و اى کسى که خشنودیت از خشمت بیشتر است. من گناهکارترین گناهکارى نیستم که تو او را آمرزیده باشى و نکوهیده ترین کسى نیستم که عذر به درگاه تو آورده و تو عذرش را پذیرفته باشى، باز مىگردم بسوى تو در چنین حال، بازگشتن کسى که از کرده پیشین خود پشیمان، و از آنچه بر او گرد آمده نگران است و مىداند که عفو از معصیت عظیم در نظر تو بزرگ نمىنماید و در گذشتن از گناه بزرگ بر تو دشوار نیست و من به تو پناه مىبرم از آنکه در گناه اصرار ورزم، و براى آنچه در آن کوتاهى کرده ام، از تو آمرزش مىطلبم، و براى هر عملى که از انجامش فرو مانده ام از تو یارى مىجویم.
.jpg)
:جستجو