خانه | ارتباط |  مدیریت |بازدید امروز:12 |  بازدید دیروز:9

از مشهورترین شاگردان مرحوم آیت ا... العظمی خویی می توان از علمای ذیل یاد کرد:

شهید سید محمد باقر صدر، سید علی سیستانی، سید محمد روحانی، شیخ حسین وحید خراسانی، شیخ جواد تبریزی، میرزا علی غروی تبریزی، شیخ مرتضی بروجردی، سید رضا موسوی خلخالی و دیگر بزرگان.

آن مرحوم در تمام عمر ممحض در فقه و اصول و تدریس و تألیف بود و حفظ حوزه علمیه هزارساله نجف اشرف را وظیفه اصلی خود می دانست. در زمان زعامت ایشان بر حوزه فیضیه نجف اتفاقات بسیار مهمی در عراق و ایران و جهان رخ داد. آن مرحوم در بعضی قضایای مهم مانند کشتار فیضیه در سال 1342، تبعید مرحوم امام خمینی به ترکیه و سپس به عراق به نفع نهضت اسلامی موضع گرفت. در تلگرافی در جریان جنگ شش روزه  اعراب و اسرائیل خواستار تحریم نفت و قطع رابطه با رژیم صهیونیستی شد و از مردم فلسطین حمایت کرد در جریانات اخیر عراق، ایشان متحمل تضییقات و مشقات فراوانی از سوی رژیم بعثی عراق شد.

مدیر حوزه علمیه قم

مسئولان در برخورد با اهانت کنندگان به پیامبر(ص) اغماض نکنند

در پی طرح سؤالات موهن در آزمون معلمان آموزش و پرورش استان تهران حجت‌الاسلام و المسلمین حسینی بوشهری مدیر حوزه علمیه قم در گفتگو با مرکز خبر حوزه ضمن محکوم کردن اینگونه اعمال گفت: حق طبیعی مراجع عظام تقلید و حوزه‌های علمیه است که در اینگونه مسایل قاطعانه موضع‌گیری کنند.

عضو مجلس خبرگان رهبری افزود: همانگونه که مراجع عظام تقلید نسبت به انتشار کاریکاتور موهن در دانمارک موضع‌گیری می‌کنند نمی‌توان نسبت به مسایلی که در داخل اتفاق می‌افتد سکوت کرد.

عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه با تأکید بر لزوم برخورد قاطعانه مسئولین با عوامل این اقدام موهن تصریح کرد: طرح اینگونه سؤالات در قالب آزمون به ویژه در سال پیامبر اعظم(ص) برای هر صاحب‌نظر و علاقمند به پیامبر اکرم(ص) بسیار دردآور و نگران کننده است و انتظار می‌رود با قاطعیت و بدون اغماض با عوامل این اقدام برخورد شود.

مدیر حوزه علمیه قم در ادامه بر حفظ هوشیاری مسئولین و امت اسلامی ایران تأکید کرد و عنوان نمود: از هر سو در محاصره دشمن هستیم، از یک سو دشمنانی که از جهت عقیدتی با ما سر جنگ دارند و از سوی دیگر دشمنانی که سرمایه‌های ملی ما را هدف قرار داده‌اند، از این رو باید به عنوان مدعی در صحنه حضور داشته باشیم و فرصت ندهیم که دشمنان انقلاب اسلامی از این سوژه به نفع خود استفاده کنند.

وی با اشاره به ارسال نامه عذرخواهی وزیر آموزش و پرورش از محضر مراجع عظام تقلید و حوزه‌های علمیه بیان داشت: با توجه به شناختی که از وزیر دارم ایشان را فردی متدین می‌دانم، ولی شخصا معتقدم که وزیر باید حضوری جدی‌تر در رسانه‌ها می‌داشت و مسئولین باید به دغدغه‌های مراجع معظم تقلید به عنوان پاسداران دین و شریعت توجه کنند.

ابونعیم روایت می کند که پیامبر خدا (ص) فرمود: روح الأمین بر من نازل شد و حدیث کرد که خدا چهار تن از اصحاب مرا دوست می دارد: حاضران پرسیدند: آنان چه کسانی اند؟ فرمود: على، سلمان، ابوذر و مقداد. (حلیة الاولیاء)

هفتم اسفند = هشتم صفر المظفر مصادف است با رحلت بزرگ مردی از تبار نور‏ جناب سلمان محمدی (فارسی) علیه السلام

خداوندا به همه جناب سلمان و به حق همه سلمان های مکنون روزگار توفیق همراهی مردانه با ولایت را نصیب ما بفرما

 

ابن عساکر در تاریخ دمشق، گفت: سلمان فارسى، مکنّى به ابوعبداللّه، از اهالى رامهرمز (در استان خوزستان) و یا از اهالى اصفهان، از روستایى به نام «جى» بود و پدرش در این روستا کشاورزى مى کرد و بر کیش زرتشتیت قرار داشت. سلمان نیز بر همین کیش بود، تا این که به مسیحیت تمایل پیدا کرد و مسیحى شد و پس از چندى با یهودیت آشنا شد. آن گاه به مدینه رفت و برده مردى از یهودیان بنى قریظه، قرار گرفت. هنگامى که پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله به این شهر هجرت کرد با دعوت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله با دین اسلام آشنا گردید. سلمان به نزد آن حضرت آمد و مسلمان شد و پیامبر (ص) با مولاى او قراردادى بست بر این که سلمان کار کند و از درآمدهاى خویش، خود را آزاد کند. پیامبر (ص) و مسلمانان مدینه او را کمک کردند تا این که بهاى خویش را به یهودى پرداخت و آزاد گردید. وى با این که ایرانى نژاد است در میان عرب ها و مسلمانان حجاز که غالبا عرب نژاد بودند، به مقامى رفیع و مرتبه اى بلند دست یافت.

کشّی در حدیثی از امام باقر (ع) حسب و نسب سلمان را از زبان خودش چنین روایت می کند: من سلمان فرزند عبدالله ام. گمراه بودم، خداوند به برکت محمد (ص) مرا هدایت کرد، عائله مند بودم به محمد (ص) بی نیازم ساخت و بنده بودم به محمد (ص) آزادم کرد. و این، حسب و نسب من است. در روایات آمده است که نام (سلمان) را پیامبر(ص) به او داد.
در سال اول هجرى، هنگامى که پیامبراکرم (ص) میان هر دو نفر از مسلمانان مهاجر و انصار پیمان برادرى برقرار نمود، میان سلمان و ابودردا (عویمر بن زید) نیز عقد اخوت بست و در این ماجرا به سلمان فرمود: یا سلمان أنت من أهل البیت و قد آتاک الله العلم الاوّل و الاخر و الکتاب الاوّل و الکتاب الاخر؛ اى سلمان، تو از اهل بیت ما هستى و خداى سبحان به تو دانش نخستین و واپسین را عنایت کرده است و کتاب اوّل (نخستین کتابى که بر پیامبران الهى نازل شده بود) و کتاب آخر (قرآن مجید) را به تو آموخته است.

او در جنگ خندق، از طراحان اصلى جنگ بود و از آن بعد در تمامى جنگ هاى مسلمانان شرکت نمود و حتى پس از رحلت رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله در برخى از فتوحات اسلامى حضور فعال داشت.

سلمان فارسى، سال هاى دراز در پى حقیقت و یافتن پیامبر موعود بود و سرانجام گمشده خود را در شخص پیامبر اکرم (ص) یافته بود. از آن روز تمام عشق و محبت خود را متوجه پیامبر (ص) و خاندانش، به ویژه امیرمؤمنان علیه السّلام و خانواده گرامى اش نمود. هیچ گاه راضى نمى شد که از آنان دور شده و یا ذره اى از محبت و دوستى خویش را نسبت به آنان کاهش دهد. حتى آن هنگامى که مهاجر و انصار، هم دست شده و پس از رحلت پیامبر (ص)، خلافت اسلامى را غاصبانه از امیرمؤمنان علیه السّلام ربودند و آن حضرت و همسر گرامى اش حضرت فاطمه زهرا (س) را در اذیت و آزار قرار دادند، لحظه اى از آن بزرگواران جدا نشد. و از چهار نفرانی که اولین بار به عنوان شیعه علی نام گرفتند: سلمان فارسی، ابوذر غفاری، مقداد، و عمار یاسر محسوب میشد.

سلمان با این که در حیات خود، حکومت و خلافت حضرت على علیه السّلام را درک نکرده و پیش از خلافت آن حضرت و امامت امامان بعدى، رحلت کرده بود، در عین حال، عارف به مقام آنان و معتقد به امامت امامان معصوم علیهم السّلام از ذریه پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و از نسل امیرمؤمنان علیه السّلام بود.  او خواهان خلافت حضرت على علیه السّلام پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) و بنا به سفارش آن حضرت بود. هم چنین وى اعتقاد راسخ داشت بر این که امیرمؤمنان على بن ابیطالب علیه السّلام، نخستین مردى است که به پیامبر اکرم (ص) ایمان آورد و آیین مسلمانى را برگزید.

درباره نقش تقوا در سنجش ارزش آدمی در روایات، حکایت زیبایی آمده است که روزی سلمان فارسی وارد مسجد نبوی شد و صحابه پیامبر(ع) به احترام او از جای خود برخاستند و در صدر مجلس به او جای دادند. لحظه ای نگذشته بود که یکی از صحابه معروف نیز وارد مسجد شد، و چون سلمان را در صدر مجلس مشاهده کرد؛ لب به اعتراض گشود و گفت: «من هذا العجمی المتصدر فیمابین العرب؛ این مرد ایرانی و عجمی که در صدر مجلس نشسته در میان عرب ها چه می کند؟»
رسول خدا (ص) با شنیدن این سخن غیر اسلامی به خشم آمد و بر بالای منبر قرار گرفت و فرمود: «ای مردم! آگاه باشید که تمام انسان ها از زمان حضرت آدم تا زمان ما مثل دندان های ما یکسانند، عرب بر عجم، گندمگون بر سیاه پوست امتیازی ندارد، مگر به تقوا.»
در روایتی دیگر آمده است که روزی عمر به عنوان تحقیر از حضرت سلمان پرسید: تو کیستی و چیستی؟ سلمان بی درنگ جواب داد: «اول، من و تو نطفه گندیده و بد بو بودیم، طولی نمی کشد که با مرگ، بدن من و تو تبدیل به جسدی متعفن و نامطلوب خواهد شد، و چون قیامت بپاخیزد، و میزان ها برپا گردد، هر کس میزان اعمال او افزون تر و تقوایش بیشتر باشد به خدا نزدیک تر خواهد بود.

شیخ مفید (رحمت الله علیه) از جعفربن مؤدّب روایت می کند که سلمان، عمار، ابوذر و مقداد ارکان اربعه هستند و ابونعیم سلمان را با این ویژگی ها می ستاید: پیشگام ترین فارسیان به اسلام، مِهتر دلیران، تلاش گری که آرام نگرفت و دریایی که فرو ننشست، دانشمندی فرزانه و عابدی آگاه.
سلمان فارسى چه در حیات رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و چه پس از رحلت آن حضرت، هم چنین وى چه در ایامى که در مدینه ساکن بود و چه در ایامى که به حکومت مدائن منصوب شده بود، همیشه زندگى بى آلایش و ساده اى داشت. آن چه از بیت المال به عنوان حقوق سالانه به او مى رسید، صدقه مى داد و خود با بافت زنبیل و دست رنج هاى خود معیشت مى نمود. هیچگاه مقام و منزلتش و یا حکومتى که به وى واگذار شده بود، ذره اى وى را به عافیت طلبى و رفاه گرایى سوق نداد.

حتى آن هنگامى که به حکومت مدائن رسید، با روش هاى ساده زیستى و قناعت پیشه گى خویش، محرومان و مستمندان را به زندگى امیدوار مى کرد و با آنان همراه و همراز مى گردید. از او نقل کرده اند که به او گفتند: چرا از امارت ناخرسندى پاسخ داد: به خاطر حلاوت رسیدن به آن و مرارت جدایی اش.

 ابونعیم و ذهبی نوشته اند که سلمان در حالی که بر حدود سی هزار نفر حکومت می کرد، تنها با یک عبا که فرش و لباس او نیز بود، برای مردم خطبه می خواند. به همین جهت مورد سرزنش خلیفه وقت، عمربن خطاب قرارگرفت. او در پاسخ خلیفه چنین نوشت:

گفته بودى که من حکومت خدا را ضعیف و سست کرده و خود را خوار گردانیده و خدمتکار مردم نموده ام به حدى که اهالى مدائن نمى دانند که من امیر آن هایم ! پس مرا به منزله پلى گردانیده اند که بر من مى گذرند و بارهاى خود را بر دوش من مى گذارند! و نوشته بودى که این ها باعث سستى سلطنت خدا مى شود! پس بدان که ذلت در اطاعت الهى، دوست داشتنى تر است در نزد من از عزت در معیصت و نافرمانى خدا و تو خود مى دانى که رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله تألیف دل هاى مردم مى نمود و به ایشان نزدیکى مى جست و مردم هم به سوى او تقرب مى جستند...

به این ترتیب وى، خلیفه وقت را به سنت هاى فراموش شده رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله تذکر داد که مردمى بودن و با آنان و همچون آنان زندگى کردن، نه تنها مغایر با زمامدارى نیست بلکه لازمه حکومت الهى و مردمى است و از سنت هاى رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله است.

مجلسی (رحمت الله علیه) روایت می کند که علی (ع) در بامدادی به مسجد درآمد و خطاب به مردم فرمود: ای مردم! خداوند شما را در مرگ برادرتان سلمان پاداش بزرگی عطا فرماید. پیامبر خدا (ص) را در خواب دیدم، گفت: سلمان وفات یافته است و مرا به غُسل و کفن و نماز و دفنش سفارش فرمود و اکنون به سوی مداین می روم. مردم خلیفه خود را تا بیرون شهر بدرقه کردند و آن حضرت به طرف مداین حرکت کرد و همان روز نزدیک ظهر بازگشت و گفت: سلمان را دفن کردم.

مقبره سلمان فارسی که در منطقه مدائن عراق و در جنوب بغداد قرار دارد، طی اقدامات تروریستی به دنبال هتک حرمت حرم ائمه اطهار سامرای عراق مورد اصابت خمپاره قرار گرفت.

آیت الله العظمی صافی گلپایگانی

وهابیت در صدد محو نام رسول اعظم هستند

 

در پی موضع‌گیری های افراطی و جاهلانه برخی به اصطلاح عالم نمایان وهابی، مبنی بر تخریب مشاهد مشرفه و قبور ائمه اطهار علیهم‌السلام مراجع عظام تقلید با پیام های جداگانه ای نسبت به عواقب سوء و پشت پرده تفکرات این فرقه ضاله هشدار دادند.

در همین زمینه آیت الله العظمی صافی گلپایگانی با صدور بیانیه‌ای علمای اسلام را به همفکری و اتحاد در برابر اختلاف افکنی مذهبی فراخواندند.

متن کامل پیام معظم له بدین شرح است:

بسم الله الرحمن الرحیم

قال الله تعالی: فی بیوتٍ أذن الله ان ترفع و یذکر فیها اسمه یسبّح له فیها بالغدوّ و الآصال رجال لا تلهیهم تجارة و لا بیع عن ذکر الله و إقام الصلاة و إیتاء الزکاة یخافون یوماً تتقلّب فیه القلوب و الأبصار

اخرج بن مردویه عن انس بن مالک و بریدة ‌قال: قرأ رسول الله صلی الله علیه و آله هذه الآیة فی بیوت اذن الله ان ترفع فقال الیه رجل فقال: ای بیوت هذه یا رسول الله؟ قال: بیوت الانبیاء، فقال الیه ابوبکر، فقال: یا رسول الله هذا البیت منها لبیت علی و فاطمة؟ قال: نعم من افاضلها

(الدر المنثور، ج5، ص50)

در دنیای امروز، جوامع بیدار و هوشیار برای تأیید و تثبیت تاریخ، هویت و سوابق افتخار‌آمیز خود، جاودانه ساختن آن از طریق «حفظ مواریث زندگی» و احیای آثار گذشتگان، تلاش می‌نمایند؛ با تجدید و نوسازی شواهد عینی و خارجی، توجه ملل جهان را به هویت و تاریخ خود جلب می‌نمایند؛ اثبات تاریخ و بقای آن را به پشتوانه‌ بناها و آثار باستانی، پایدار و ماندگار می‌دانند و حتی برای اکتشاف این آثار، کاوش‌های وسیع و عمیق انجام می‌دهند و بدون این پشتوانه‌ها تاریخ خود را در دراز مدت در معرض انقراض و انکار می‌دانند.

در همین حال، امت اسلام از نظر وجود پشتوانه‌های بسیار مهم تاریخی غنی‌ترین امم و ملل است؛ موقعیتی یگانه و ویژه دارد و پیوسته همه افتخارات اصیل دوران آغازین تأسیس خود را با آثار، ابنیه، مقابر، مساجد، مشاهد و مقامات در معرض دید جهانیان قرار داده است؛ مخصوصاً جهان اسلام آنچه مربوط به حیات شخص مؤسس عظیم الشأن خود یعنی حضرت خاتم الانبیاء محمد مصطفی صلی الله علیه و آله بود را از پیش از ولادت تا بعثت، هجرت و بالاخره تا زمان ارتحال آن حضرت، به روشنی در مقابل تاریخ و همه انسان‌ها قرار می‌داد و زیارت حرمین شریفین، همه آن مواقف و عظمت‌ها را در دل زائرین ثبت می‌کرد.

متأسفانه این آثار گرانبها و اسناد محکم تاریخی این امت بزرگ، مورد دستبرد و خیانت قرار گرفته است و گروهی از افراد نا‌آگاه به بهانه‌های واهی و تهمت‌هایی که به سلف و خلف امت می‌زنند و موحدین حقیقی اعصار گذشته و حال اسلام را تکفیر و به شرک نسبت می‌دهند، این پشتوانه‌های تاریخ را ویران و تیشه به ریشه و اساس آن زده و می‌زنند.

خسارتی که این گروه ناآگاه بر فرهنگ و تاریخ اسلام، وارد کردند بیش از حد تصور است و اثرات مخرب آن در آینده که امت بدون این اسناد باید دلائل هویت و بلکه وجود خود را عرضه بدارد آشکار می‌گردد.

آثاری را که امت برای پشتوانه تاریخ وحی و رسالت و قرآن تا قیام قیامت باید از آن پاسداری کند ویران و نابود کردند و در واقع، موجودیت خود را در دراز مدت در خطر انکار محققان آینده قرار دادند و این سندهای ظاهر و گویا را متلاشی کردند.

اینان مانند کسانی که بخواهند نام نامی حضرت رسول اعظم صلی الله علیه و آله محو شود و زندگی آن حضرت از نواحی مختلف مهجور و متروک گردد عمل می‌کنند؛ حتی برای آنکه ساختمان محل تولد آن پیام‌آور بزرگ آسمانی، فراموش شود به عنوان مکتبه مکه المکرمه نامگذاری کرده‌اند و اخیراً شنیده می‌شود برخی از آنان، پیشنهاد تخریب غار حرا را داده‌اند تا کسی از آنجا بازدید و زیارت نکند و نام خدا را در آنجا نبرد.

معلوم نیست این گروه چه می‌گویند؟ و با کجا و چه کسی خصومت دارند؟ و چرا این چنین برای محو آثار و اهل بیت رسالت و مراکز تاریخی اسلامی اصرار می‌ورزند؟

هم‌زمان با پیدایش این تفکر در یازده قرن پیش، الراضی بالله، خلیفه وقت، این انحراف را تشخیص داد؛ اعلام خطر کرد و فکر عامیانه و انحرافشان را برملا ساخت.

اینان در محو آثار شخص رسول اکرم صلی الله علیه و آله آن‌چنان، اصرار دارند که با دست‌کاری در کتیبه‌های مسجد نبوی ، اسم «محمد» را به «مجید» تغییر داده‌اند.

در حالی که ملل دیگر برای خود در جستجوی پشتوانه‌های تاریخی هستند واقعاً مایه تأسف است که این گروه، با تعصب کورکورانه و در برابر چشم بیش از یک میلیارد مسلمان آگاه و بیدار در همان حرمین شریفین این اسناد و نشانه‌ها و مدارک زنده هویت اسلام و رجال اسلام را نابود می‌نمایند.

البته از طرز فکر این گروه، تعجبی نیست؛ اینها همان‌هایی هستند که تا مدتی با تمام مظاهر تمدن و صنعت، از برق و تلفن و حتی دوچرخه مخالفت می‌کردند و همه را بدعت می‌دانستند؛ همان کسانی هستند که صریحاً به کفر هر کس که معتقد به گردش زمین به دور خورشید می‌باشد فتوا می‌دهند و همه موحدین و گویندگان مخلص شهادتین را تکفیر کردند؛ همان گروهی هستند که شیعیان اهل بیت علیهم السلام، این مسلمانان موحد مخلص را، تکفیر و به اباحه خون آنها فتوا می‌دهند؛ خشن‌ترین و وحشتناک‌ترین تصویر را از چهره نورانی، درخشان، جذاب و مهربان اسلام به دنیا نشان می‌دهند؛ همه را از اسلام و مسلمین، متنفر ساخته‌اند و هر روز با تمسک به همین فتواهای اسلام‌ستیز، مسلمانان بی‌گناه از صغیر و کبیر و زن و مرد را در عراق به جرم ولایت اهل بیت علیهم السلام قتل عام و به شهادت می‌رسانند.

تعجب از اینها نیست؛ اینان گویا در قرن حجر زندگی می‌کنند. تعجب از سائر علمای حرمین شریفین و افراد و شخصیت‌های مطلع از اوضاع و سیاست‌های مختلف است؛ تعجب از علمای سایر بلاد و سران حکومت و خادم الحرمین الشریفین است که تا کی و تا کجا می‌خواهند با این گروه با مساهله و مسامحه عمل نمایند و خود را در برابر آنها بی‌مسئولیت معرفی کنند.

ما می‌دانیم این شخصیت‌ها از عمق فاجعه اعمال این گروه بی‌اطلاع نیستند؛ چرا در برابر صدماتی که به اسلام و امت اسلام می‌زنند سکوت می‌کنند؟

یک روز، سی و هشت نفر متعصب بیانیه‌ای را امضا می‌کنند و مسلمانان را به اختلاف، جنگ، برادرکشی و هتک نوامیس دعوت می‌نمایند. این روزها هم یکی از امثال آنها فتوا به تخریب اماکن مقدسه و روضات منوره اهل بیت علیهم السلام، که از اظهر مصادیق «فی بیوت اذن الله ان ترفع» می‌باشد، می‌دهد تا عالم اسلام را به هم بریزد، هرج و مرج ایجاد شود و مسلمانان را به خود مشغول و دشمنان اسلام را بر آنها مسلط سازند.

انتظار این بود که با این موج فراگیر بیداری در جوامع اسلامی این گروه نا‌آگاه به خود آیند و حمایت بعضی دولت‌مردان از آنها سلب شود واز فتنه‌گری و ایجاد اختلاف ممنوع و مأیوس گردند. ولی متأسفانه از سکوت دولت‌مردان و علمای حرمین شریفین و جامع الازهر، سوء استفاده می‌نمایند.

ما برای حفظ شوکت اسلام، برای اینکه بیشتر از این آب در آسیای دشمنان دین نریزند و در مسیر ضعف قوای مسلمین و ایجاد کینه و نفاق عمل نکنند از برادران مسلمان آگاه در همه عالم اسلام و از نخبگان حرمین شریفین می‌خواهیم به وظایفی که در حفظ اتحاد و شوکت و عزت مسلمین دارند عمل نمایند و حریم‌ها و حرمت‌ها را حفظ نمایند و بیش از این اجازه ندهند که این افراد بر فتنه‌گری‌های خود بیفزایند و از ادامه وضع تخریبی آنها جلوگیری نمایند.

(و الله یعلم انا لا نرید الا عزّ الاسلام و قوة المسلمین فی شرق الارض و غربها شیعةً و سنةً ندعوا الجمیع الی الاعتصام بحبل الله و رفض الشحناء و البغضاء و الله هو الناصر و المعین).

6 صفر المظفر 1428

لطف الله صافی

خاطرنشان می شود چندی پیش (دوم اسفند) آیت الله العظمی مکارم شیرازی نیز با صدور پیامی خطر این فرقه ضاله را به مسلمین گوشزد کردند.

جهت مشاهده پیام آیت الله العظمی مکارم اینجا کلیک کنید.

قدم نو رسیده مبارک

در روز هفتم ماه صفر سال 128 هجرى بود که هفتمین اختر ولایت و امامت، در محلّى به نام ابواء ـ یکى از منزل هاى میان مکه و مدینه ـ به دنیا آمد.

یکى از یاران امام صادق(علیه السلام) به نام ابوبصیر مى گوید:

«در ابواء، در خدمت امام مشغول غذا خوردن بودیم که پیک حمیده ـ مادر حضرت موسى بن جعفر(علیهما السلام) ـ از راه رسید و بشارت ولادت نوزاد جدید را به خدمت امام داد. حضرت بلافاصله از جا برخاست، چیزى نگذشت که به سوى ما برگشت در حالى که آستین بالا زده بود و خندان به نظر مى رسید.

گفتم خداوند شما را همیشه خندان کند و چشمت را روشن گرداند. حمیده چه آورده است؟ فرمود: خداوند به من پسرى عنایت فرمود...»(4)

امام پس از توقف کوتاهى در ابواء، به سوى مدینه رفت و هنگامى که وارد مدینه شد، به شکرانه این مولود مبارک، سه روز به مردم طعام داد.(5)

مِنهال قصّاب گوید:

«مکه را به قصد مدینه ترک گفته، در ابواء خدمت امام صادق(علیه السلام) رسیدم که براى او فرزندى به دنیا آمده بود. من پیش از امام(علیه السلام) وارد مدینه شدم و آن حضرت روز بعد وارد شهر مدینه شد، پس آن حضرت سه روز به مردم طعام داد و من از جمله آن کسانى بودم که هر سه روز به خانه حضرت رفته و غذا مى خوردم و تا روز دیگر چیزى نمى خوردم.»(6)

یا باب الحوائج یا موسی ابن جعفر ادرکنی

از آغاز تولد امام موسى بن جعغر(علیهما السلام) ، آثار عظمت و بزرگى در سیماى ملکوتى اش جلوه گر بود; چراکه هنوز به دنیا نیامده بود که امام صادق(علیه السلام) از چنین فرزندى خبر داد و به فرزند احمر درباره حمیده مادر امام کاظم(علیه السلام) فرمود:

«اى فرزند احمر، زود است که از او نوزادى به دنیا مى آید. میان او و پروردگار خویش، هیچ گونه حجاب و پرده اى نباشد.»(7)

و در دوران کودکى دوست و دشمن را به حیرت و شگفتى وامى داشت. او گاهى
که در محضر پدر سخن مى گفت امام صادق(علیه السلام) در تأیید گفته و بیانات فرزند خود
مى فرمود:

«یا بُنَىَّ اَلْحَمْدُ للهِِ الَّذِی جَعَلَکَ خَلَفاً مِنَ اْلآباءِ وَ سُرُوراً مِنَ اْلأَبْناءِ وَ عِوَضاً عَنِ اْلأَصْدِقاءِ».(8)

و روز دیگرى به عیسى بن شلقان که مى خواست از محضر امام صادق(علیه السلام) درباره ابوالخطاب سؤالى بکند، حضرت در ابتدا فرمود:

«اى عیسى، چه چیز تو را مانع شد که فرزندم را ملاقات کنى و از او هر آنچه که مى خواهى بپرسى؟»

عیسى مى گوید:

«نزد عبد صالح (موسى بن جعفر) رفتم در حالى که در مکتب نشسته و بر لبانش اثر جوهر بود. تا مرا دید بدون هیچ مقدمه اى فرمود: اى عیسى، خداى تبارک و تعالى از پیامبران بر پیامبرى عهد و میثاق گرفت و هرگز از آن پیمان دست برنداشتند و از اوصیا و جانشینان نیز بر جانشینى آنان پیمان گرفت و به گروهى از مردم ایمان را به عنوان امانت سپرد و پس از مدتى آن را از آنان باز مى ستاند و ابوالخطاب از جمله کسانى بود که ایمانش عاریه و امانتى بود و پس از مدتى خداوند ایمان او را از او باز پس گرفت. گوید پس از شنیدن این سخن او را در آغوش گرفته و میان دو دیده اش را بوسیدم و گفتم; پدر و مادرم به فدایت، آنها فرزندانى هستند که از نظر پاکى و کمال، بعضى از بعضى دیگر گرفته شده و خداوند شنونده و داناست. سپس به محضر امام صادق(علیه السلام) برگشتم. امام به من فرمود: اى عیسى چه کردى؟ عرض کردم پدر و مادرم به فدایت، به دستور شما به حضورش رفتم، او ابتدا درباره ابوالخطاب به من خبر داد و هر چه که در نظر بود به من جواب داد. به خدا سوگند آنجا بود که پى بردم او صاحب این امر است. امام صادق فرمود: اى عیسى، این فرزندم را که دیدى اگر از تمام قرآن، از او مى پرسیدى همانا از روى آگاهى به تو جواب مى داد.»(9)

محمد بن مسلم گوید:

«روزى ابوحنیفه به محضر امام صادق(علیه السلام) وارد شد و عرضه داشت: فرزندت موسى را دیدم که در مسجد نماز مى خواند و مردم نیز از مقابلش عبور مى کردند، در حالى که هیچ عکس العملى نشان نمى داد. امام صادق(علیه السلام) فرمود: موسى را صدا کنید. و چون امام کاظم(علیه السلام) به حضور پدر رسید، آن حضرت
فرمود: ابوحنیفه مى گوید تو نماز مى خواندى و مردم از برابر تو عبور مى کردند و آنها را منع نمى کردى؟ گفت: آرى، پدر جان، آن کسى که من براى او نماز مى خواندم از آنهایى که از برابرم مى گذشتند به من نزدیکتر بود و خداوند
مى فرماید: و ما به او از رگ گردنش نزدیکتریم.

محمد بن مسلم مى گوید: همین که امام صادق(علیه السلام) این پاسخ را از فرزندش شنید او را به آغوش کشید و فرمود: پدر و مادرم فداى تو اى گنجینه رازها.(10)

جملات و تعبیرهاى بسیار زیباى امام صادق(علیه السلام) درباره فرزندش امام موسى بن جعفر(علیهما السلام) نشانگر شخصیت بى مانند آن حضرت است; چرا که امام صادق(علیه السلام) از دوران کودکى پیوسته مردم را به فرزندش موسى بن جعفر، ارجاع مى داد و مى فرمود: «هذا وَصِىّ اْلأَوْصِیاء وَ عالِمُ عِلْمِ الْعُلَماء»;(11) «این فرزندم جانشین اوصیا و عالم علم علما مى باشد.» و یا اینکه مى فرمود: «عَلَیْکُمْ بِهَذَا فَهُوَ وَ اللَّهِ صَاحِبُکُمْ بَعْدِی».(12)

من الذی ایتمنی و علی صغر سنی

چه کسی مرا یتیم کرد در این سنین کودکی

ای آبرومند دربار کبریایی

به حق آباء و اجداد پاکت و به حق برادری که بیش از شش ماه نتوانست غریبی ات را تحمل کند دست ما را بگیر و ما را روزی خور خوان با کرامتت قرار بده

الهنا. آمین

 

رقیه (س) دختر خورشید است... رقیه (س) از تبار نور و از جنس آبی آسمان است.
رقیه (س) جلوه دیگری از شکوه و عظمت حماسه عاشورا است. حضور این کودک خردسال در متن نهضت سرخ حسینی بی هیچ شک و شبهه‌ای اتفاقی ساده و ناچیز نبوده است، چنانکه هر یک از کسانی که در واقعه نینوا حضور داشته‌اند، چون نیک بنگریم، حامل پیامی شگرف و شگفت بوده‌اند.

 

به گواه تاریخ نگاران و مقتل نویسان رحلت شهادت‌ گونه رقیه (س) اندکی پس از واقعه خونین کربلا در سال شصت و یکم هجری رخ داده است و در این هنگام وی سه یا چهار ساله بوده است و نخستین نکته شگفت درباره حضرت رقیه (س)، شاید همین باشد که با چنین عمر کوتاهی، از مرزهای تاریخ عبور کرد و به جاودانگی رسید، آن گونه که برادر شیرخوارش علی ‌اصغر (ع) به چنین مرتبه‌ای نایل شد.

به عبارت دیگر یکی از جلوه‌های رویداد بزرگ عاشورا تنوع سنی شخصیت‌های آن می‌باشد که از پایین‌ترین سن آغاز و به بالاترین سنین (حضرت حبیب‌ بن مظاهر) ختم می‌گردد. نکته قابل تأمل دیگر در بررسی این مهم آن است که در پدید آوردن این حماسه بی ‌بدیل و شکوهمند تنها یک جنسیت سهیم نبوده، بلکه در کنار اسامی مردان و پسران جانباز و ایثارگر این واقعه، نام زنان و دختران نیز حضوری پررنگ و تابناک دارد.
مصائب و شدائدی را که رقیه (س) از کربلا تا کوفه و از کوفه تا شام متحمل می‌شود، آنچنان تلخ و دهشتناک است که وجدان هر انسان آزاده و صاحبدلی را می‌آزارد و قلب و روح را متأثر و مجروح می‌سازد. تحمل گرمای شدید کربلا همراه با تشنگی، حضور در صحنه شهادت خویشاوندان، اسارت و ناظر رفتارهای شقاوت آلود بودن، آزار و شکنجه‌ های جسمی و روحی فراوان، دلتنگی برای پدر در خرابه شام و ... نشانگر مصائب عظمایی است که یک کودک خردسال با جسم و روح لطیف خود با آن مواجه شده است. از دیگر سو همین قساوت سپاه یزید است که بر عظمت نهضت سترگ عاشورا می‌افزاید، زیرا حضرت امام حسین (ع) با شناخت و پیش‌بینی تمام این مصائب و شدائد به قیام در راه احیاء دین جد بزرگوار خویش قد علم فرمود و چنین دشواری‌هایی نتوانست هیچ گونه خللی بر عزم استوار آن حضرت در راه آزمایش بزرگ الهی پدید آورد.
 رقیه (س) برهان بزرگ دیگری است بر حقانیت قیام امام حسین (ع) که تنها کسی می‌تواند چنین به مبارزه و مقابله با ستم برخیزد که مقصدی الهی داشته باشد، و رقیه (س) برهان بزرگ دیگری است بر مظلومیت عترت پاک پیامبر (ص) و رسواکننده سیاهکارانی است که داعیه جانشینی رسول خدا (ص) را سر دادند و رقیه (س) برهان بزرگ دیگری است برای آن که اوج توحش و سنگدلی دژخیمان دستگاه بنی ‌امیه برای همیشه تاریخ به اثبات بماند، و رقیه (س) فاتح شام و سفیر بزرگ عاشورا در این سرزمین است، و رقیه (س) برهان بزرگ دیگری است بر این حقیقت بزرگ که حق بر باطل پیروز خواهد شد و اینک پس از قرن‌های متمادی آنان که به مرقد مطهر آن حضرت در شام مشرف می‌شوند به عینه تفاوت میان مقام و مرتبه این کودک سه ساله را با خلیفه جابری چون یزید درمی‌یابند.

آرامگاه‎‎‎ ملکوتی‎ دخت‎ سه سـالـه امـام‎‎ سـوم شیعیان‎ در شام‎ کنـار بـاب‎ "الفـرادیـس " مابین‎ کوچه‎ های‎ تاریخی‎ و پر ازدحام‎ دمشـق‎ است‎‎ که‎‎ هر ساله بسیاری‎ از شیفتگان‎ اهل‎ بیت (ع) را از مناطق‎ مختلف‎ جهان‎ به‎ سوی‎ خود جلب‎ می‎ کند.
پروردگارا به ما توفیق درک شخصیت حضرت رقیه(س) کرامت فرما.

چشمه جاری شکافنده علم ها در بیابان خشکیده دانش جوشیدن گرفت و جان جویندگان علم و معرفت را از زلال پر برکت خود سیراب ساخت. شیعه نشان افتخار دیگری بر گردن آویخت و بر این پیشوای معصوم خود بالید. ای افتخار شیعه که در ضیافت خانه حوزه ها و دانشگاه ها سفره پر نعمت دانش تو گسترده است، میلاد مسعودت را گرامی می داریم.

۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞

در شب میلاد آخرین بازمانده کربلای عطش (بنا به روایتی سوم ماه صفر یا اول رجب)، اشکهای چشمانمان مضاعف میشود و طپش قلبمان سنگین تر از دیروز و دستهایمان بر پنجره های سخت قبرستان غریب و دلگیر بقیع گره میخورد، آنجا که مأوی شکافنده دانش هاست.
چشم هایت را می بندی و دیوار بقیع را در برابرت می‌‌‌‌یابی و آنگاه که شبکه های پنجره را لمس می‌کنی مرغ جانت پر می کشد که بر مزار های مطهر و پاکشان حضور یابی، صورت بر خاک معطرشان بگذاری و با سوز دل غربت اشان را گریه کنی. این جا مدینه است این جا بقیع است و این چهار بقعه تاریک و مظلوم ... چهار قبر مظلوم را می‌نگری که تنها با سنگی بر روی آنها نشان از مزار شریف گلی از بوستان محمد (ص) دارند.

گل ستاره وجود حضرت باقر در آسمان شیعه تابیدن گرفت؛ امامی که شکافنده دانش ها، جامع علم و منبع دانش و مشهور به فضیلت و بینش است و درجه علم و دانشش بالاتر از فهم بشری، امام پایداری و تلخی چشیده ای  از حماسه عاشورا که پیمانش با خدا غیر قابل تردید و فضیلت و کمالش غیر قابل انکار است. امام علم که چشمه‌های جوشان دانش و فنون و حکمت از اندیشه های این بابغه دین می جوشید و می‌تراوید و اوراق زندگی اش سراسر سرشار از احادیث روایت‌‌ها و کلمات قصار و نصیحت هاست.

شب میلادش، فضای ساکت و آرام مدینه، مبهوت نورافشانی خانه گلین امام سجاد (ع) است و فروغی نورانی، آسمان مدینه را روشن کرده است؛ نوری که از چهره معصوم و منور نوزادی مبارک به آسمان ساطع است. چشمه جاری شکافنده علم ها در بیابان خشکیده دانش جوشیدن گرفت و جان جویندگان علم و معرفت را از زلال پر برکت خود سیراب ساخت.

 

۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞۞

 

نام مبارک امام پنجم محمد بود. لقب آن حضرت باقر یا باقرالعلوم است، بدین جهت که: دریای دانش را شکافت و اسرار علوم را آشکارا ساخت. القاب دیگری مانند شاکر و صابر و هادی نیز برای آن حضرت ذکر کرده اند که هریک باز گوینده صفتی از صفات آن امام بزرگوار بوده است.
کنیه امام "ابو جعفر" بود. مادرش فاطمه دختر امام حسن مجتبی (ع) است. بنابراین نسبت آن حضرت از طرف مادر به سبط اکبر حضرت امام حسن (ع) و از سوی پدر به امام حسین (ع) می رسید. پدرش حضرت سیدالساجدین، امام زین العابدین، علی بن الحسین (ع) است. تولد حضرت باقر (ع) در روز جمعه سوم ماه صفر سال 57 هجری در مدینه اتفاق افتاد.

در واقعه جانگداز کربلا همراه پدر و در کنار جدش حضرت سید الشهداء کودکی بود که به چهارمین بهار زندگیش نزدیک می شد. دوران امامت امام محمد باقر (ع) از سال 95 هجری که سال شهادت امام زین العابدین (ع) است آغاز شد و تا سال 114 هجری یعنی مدت 19سال و چند ماه ادامه داشته است. در دوره امامت امام محمد باقر (ع) و فرزندش امام جعفر صادق (ع) مسائلی مانند انقراض امویان و بر سر کار آمدن عباسیان و پیدا شدن مشاجرات سیاسی و ظهور سرداران و مدعیانی مانند ابوسلمه خلال و ابومسلم خراسانی و دیگران مطرح است، ترجمه کتابهای فلسفی و مجادلات کلامی در این دوره پیش می آید، و عده ای از مشایخ صوفیه و زاهدان و قلندران وابسته به دستگاه خلافت پیدا می شوند. قاضیها و متکلمانی به دلخواه مقامات رسمی و صاحب قدرتان پدید می آیند و فقه و قضاء و عقاید و کلام و اخلاق را - بر طبق مصالح مراکز قدرت خلافت شرح و تفسیر می نماید و تعلیمات قرآنی - به ویژه مسأله امامت و ولایت را، که پس از واقعه عاشورا و حماسه کربلا، افکار بسیاری از حق طلبان را به حقانیت آل علی (ع) متوجه کرده بود و پرده از چهره زشت ستمکاران اموی و دین به دنیا فروشان برگرفته بود، به انحراف می کشاندند و احادیث نبوی را در بوته فراموشی قرار می دادند. برخی نیز احادیثی به نفع دستگاه حاکم جعل کرده و یا مشغول جعل بودند و یا آنها را به سود ستمکاران غاصب خلافت دگرگون می نمودند.

اینها عواملی بود بسیار خطرناک که باید حافظان و نگهبانان دین در برابر آنها بایستند. بدین جهت امام محمد باقر (ع) و پس از وی امام جعفر صادق (ع) از موقعیت مساعد روزگار سیاسی، برای نشر تعلیمات اصیل اسلامی و معارف حقه بهره جستند و دانشگاه تشیع و علوم اسلامی را پایه ریزی نمودند. زیرا این امامان بزرگوار و بعد شاگردانشان وارثان و نگهبانان حقیقی تعلیمات پیامبر (ص) و ناموس و قانون عدالت بودند و می بایست به تربیت شاگردانی عالم و عامل و یارانی شایسته و فداکار اهتمام می ورزیدند، و فقه آل محمد (ص) را جمع و تدوین و تدریس کنند. به همین جهت محضر امام باقر (ع) مرکز علماء و دانشمندان و راویان حدیث و خطیبان و شاعران بنام بود.

دانش امام باقر علیه السلام نیز همانند دیگر امامان از سر چشمه‏ وحى بود، آنان آموزگارى نداشتند و در مکتب بشرى درس نخوانده بودند، «جابر بن عبد الله‏» نزد امام باقر (ع) مى‏ آمد و از آنحضرت دانش فرا مى‏گرفت و به آن گرامى مکرر عرض مى ‏کرد: اى شکافنده علوم! گواهى مى‏دهم تو در کودکى از دانشى خداداد برخوردارى.

در مکتب تربیتی امام باقر (ع) علم و فضیلت به مردم آموخته می شد. ابوجعفر امام محمد باقر (ع) متولی صدقات حضرت رسول (ص) و امیرالمؤمنین (ع) و پدر و جد خود بود و این صدقات را بر بنی هاشم و مساکین و نیازمندان تقسیم می کرد، و اداره آنها را از جهت مالی به عهده داشت. امام باقر (ع) دارای خصال ستوده و مؤدب به آداب اسلامی بود. سیرت و صورتش ستوده بود. پیوسته لباس تمیز می پوشید. در کمال وقار و شکوه حرکت می فرمود.

امام پنجم (ع) بسیار گشاده رو و با مؤمنان و دوستان خوش برخورد بود. با همه اصحاب مصافحه می کرد و دیگران را نیز بدین کار تشویق می فرمود. در ضمن سخنانش می فرمود:

مصافحه کردن کدورتهای درونی را از بین می برد و گناهان دو طرف - همچون برگ درختان در فصل خزان - میریزد.

امام باقر (ع) در صدقات و بخشش و آداب اسلامی مانند دستگیری از نیازمندان و تشییع جنازه مؤمنین و عیادت از بیماران و رعایت ادب و آداب و سنن دینی، کمال مواظبت را داشت. میخواست سنتهای جدش رسول الله (ص) را عملاً در بین مردم زنده کند و مکارم اخلاقی را به مردم تعلیم نماید. در روزهای گرم برای رسیدگی به مزارع و نخلستانها بیرون می رفت و با کارگران و کشاورزان بیل می زد و زمین را برای  کشت آماده می ساخت. آنچه از محصول کشاورزی - که با عرق جبین و کد یمین - به دست می آورد در راه خدا انفاق می فرمود. بامداد که برای ادای نماز به مسجد جدش رسول الله (ص) می رفت، پس از گزاردن فریضه، مردم گرداگردش جمع می شدند و از انوار دانش و فضیلت او بهره مند می گشتند.
مدت بیست سال معاویه در شام و کارگزارانش در مرزهای دیگر اسلامی در واژگون جلوه دادن حقایق اسلامی - با زور و زر و تزویر و اجیر کردن عالمان خود فروخته - کوشش بسیار کردند. ناچار حضرت سجاد (ع) و فرزند ارجمندش امام محمد باقر (ع) پس از واقعه جانگداز کربلا و ستمهای بی سابقه آل ابوسفیان، که مردم به حقانیت اهل بیت عصمت (ع) توجه کردند، در اصلاح عقاید مردم به ویژه در مسأله امامت و رهبری، که تنها شایسته امام معصوم است، سعی بلیغ کردند و معارف حقه اسلامی را - در جهات مختلف - به مردم تعلیم دادند تا کار نشر فقه و احکام اسلام به جایی رسید که فرزند گرامی آن امام، حضرت امام جعفر صادق (ع) دانشگاهی با چهار هزار شاگرد پایه گذاری  نمود و احادیث و تعلیمات اسلامی را در اکناف و اطراف جهان آن روز اسلام انتشار داد.

امام سجاد (ع) با زبان دعا و مناجات و یادآوری از مظالم اموی و امر به معروف و نهی از منکر و امام باقر (ع) با تشکیل حلقه های درس، زمینه این امر مهم را فراهم نمود و مسائل لازم دینی را برای مردم روشن فرمود. رسول اکرم اسلام (ص) در پرتو چشم واقع بین و با روشن بینی وحی الهی وظایفی را که فرزندان و اهل بیت گرامی اش در آینده انجام خواهند داد و نقشی را که در شناخت و شناساندن معارف حقه به عهده خواهند داشت، ضمن احادیثی  که از آن حضرت روایت شده، تعیین فرموده است. چنان که در این حدیث آمده است:
در زمان امیرالمؤمنین علی (ع) گوئیا، مقام علم و ارزش دانش هنوز - چنان که باید - بر مردم روشن نبود، گویا مسلمانان هنوز قدم از تنگنای حیات مادی بیرون ننهاده و از زلال دانش علوی جامی ننوشیده بودند و در کنار دریای بیکران وجود علی (ع) تشنه لب بودند و جز عده ای معدود قدر چونان گوهری را نمی دانستند. بی جهت نبود که مولای متقیان بارها می فرمود: "سلونی قبل از تفقدونی"؛ پیش از آنکه من را از دست بدهید از من بپرسید و بارها می گفت: من به راههای آسمان از راههای زمین آشناترم. ولی کو آن گوهرشناسی که قدر گوهر وجود علی را بداند؟ اما به تدریج، به ویژه در زمان امام محمد باقر (ع) مردم کم کم لذت علوم اهل بیت و معارف اسلامی را درک می کردند و مانند تشنه لبی که سالها از لذات آب گوارا محروم مانده و یا قدر آن را ندانسته باشد، زلال گوارای دانش امام باقر (ع) را دریافتند و تسلیم مقام علمی امام (ع) شدند و به قول یکی از مورخان:

"مسلمانان در این هنگام از میدان جنگ و لشکر کشی متوجه فتح دروازه های علم و فرهنگ شدند".

امام باقر (ع) نیز چون زمینه قیام بالسیف (قیام مسلحانه) در آن زمان - به علت خفقان فراوان و کمبود حماسه آفرینان - فراهم نبود، از این رو، نشر معارف اسلام و فعالیت علمی را و هم مبارزه عقیدتی و معنوی با سازمان حکومت اموی را، از این طریق مناسب تر می دید، و چون حقوق اسلام هنوز یک دوره کامل و مفصل تدریس نشده بود، به فعالیتهای ثمر بخش علمی در این زمینه پرداخت. اما بدین خاطر که نفس شخصیت امام و سیر تعلیمات او - در ابعاد و مرزهای مختلف - بر ضرر حکومت بود، مورد اذیت و ایذاء دستگاه قرار می گرفت. در عین حال امام هیچگاه از اهمیت تکلیفی  شورش (علیه دستگاه) غافل نبود، و از راه دیگری  نیز آن را دامن میزد: و آن راه، تجلیل و تأیید برادر شورشی اش زید بن علی بن الحسین بود.

ا

ی پادشه خوبان داد از غم تنهایی‌

آقا!
گلایه ای نیست!
این روسیاه زبان گلایه ندارد
اما...
سامرا که دیگر تمام خاطرات شما نیست‌
وتنهایی هایتان‌

وقتی که پای بر سر سراها می نهادید
اما...
سامرا که دیگر برای شما آشناست‌
و گنبد طلایی اش و مدفن مطهر امام عسگری‌
پدر بزرگوارتان‌
آقا
باور کنید...
این قلم...
با تمام آلودگی هایش‌
توان نوشتن ندارد
آقا خبر را می دانید!؟
گنبد طلایی سامرا را
دوش های ضریح تاب نیاورده اند
وطایفه متوکل‌
...بگذریم‌
امشب دلم هوای سامرا کرده است.

حاج آقا! دوباره برادرخوانده هات دسته گل به آب دادن!
[عناوین آرشیوشده]